Para moje

Sposób tego życia wpędza w paranoje.
Oto z trudem znalezione szczęście.
Wraz z nim szczera chęć zatrzymania go.
Tylko że to doprowadza do kolejnych paranoi.

Czy tak będzie ze mną? Czy moje paranoje nie znikną,
tylko zamienią się w inne? Tego nie dowiecie się w następnym odcinku.

Co robię?

Wyjeżdżam na ulice.
Mknę.
Mijam.
Nie widzę krzyży.
Coraz mniej krzyży.
Tylko głowię się, po co ja to robię?
Po co oglądam te twarze?
Po co tęsknię do nich?
Co mogę sobie wyobrazić?
Zjeżdżam do garażu.

Odzyskuję kontrolę

Zgrzyt, zgrzyt, bzzz, pszzz...
...chciałem... zameldować...
stopniowe odzyskiwanie kontroli!

A stąd już łatwiej, zdecydowanie łatwiej.
Do szczęścia.

Dokładnie tam

Za mądra dla głupich,
a dla mądrych zbyt głupia.

Zbyt ładna dla brzydkich,
a dla ładnych za brzydka.

Za łatwa dla trudnych,
a dla łatwych za trudna.

Zbyt czysta dla brudnych,
a dla czystych za brudna.

Mam to dokładnie tam,
właśnie tam. W dupie.
Hey! Kochaj mnie mimo wszystko!

Znowu nakarmię się wrażeniem.
Przetrawię nadzieję.
A co potem?

Wyzwanie

Kolejny raz podniosłem rękawicę.
Znowu odniosłem zwycięstwo.
Znowu coś mnie męczy, nie daje żyć.
Muszę.
Muszę wygrywać. Cały świat.