Nie ma planu, nie ma planu B.

Z czasem okazuje się, że rzeczy nie idą zgodnie z założeniami. Owszem, można i to przewidzieć i niejako się do tego przygotować. Jednak nie zawsze udaje się mieć plan B.

Wtedy przychodzi do mnie zwątpienie, zmartwienie, pewna świadomość, że niestety nie będzie tak, jak sobie to zaplanowałem. Mimo, że plany są dobre. Stałem się dorosły i w końcu świat obok mnie stał się dorosły.

Cierpię ostatnio na brak zaufania Bogu. I w sumie cierpię.

Niedługo wracam do domu. Planuję, heh, że tam plany się zrealizują.

Czy to normalne?

Ludzie idą.
Idą na przeciwko mnie.
Mnie mogłoby nie być.
Być może także i ich.
Ich obchodzi swój los.
Los, z którym idą ludzie.

Czy to normalne, że chciałbym aby świat się już skończył?

Zawód: zawód

Zawód to ważna rzecz, by żyć. Gdy zawodzi zawód, jest źle. Miejsce także jest ważne. By w nim żyć. Gdy zawodzi, jest źle. Zawiodłem się.

Trzeba żyć!

Bardzo chcę kochać. Naprawdę bardzo chcę żyć. Myślę, że byłoby łatwiej żyć, gdybym kochał.

Kocham. Naprawdę żyję. Myślę, że jest mi łatwiej żyć, gdy kocham.

Kochałem. Naprawdę żyłem. Myślę, że łatwiej mi było żyć, gdy kochałem.

Bo trzeba żyć!

Tęsknimy za życiem, tęsknimy za bliskością. Bo chcemy żyć. Żyjmy. Mimo wszystko.